Herrero, Namibië

Er gaat een schok door me heen als ik in de Volkskrant van 29 mei 2021 op pagina 9 ineens word aangekeken door een kleine tengere man, geketend in zware kettingen. Is het een Herrero, een Nama? Dat staat er niet bij. Wel dat we hier kunnen zien hoe een Duitse militair gevangenen bewaakt ten tijde van de volkerenmoord op zeventigduizend Herrero en Nama in de toenmalige kolonie Duits-Zuidwest-Afrika.

Van die genocide had ik nog nooit gehoord, totdat ik in 2018 op een reis met vrienden in Namibië kwam, zoals de voormalige Duitse kolonie nu heet. In een museum in de hoofdstad Windhoek werden we ingewijd in wat we niet konden geloven. Dat deze opstandige inheemse volken door de Duitse koloniale macht naar de woestijn gejaagd werden. Dat ze daar uitgehongerd raakten en hun waterbronnen vergiftigd werden. En dat het fenomeen concentratiekamp hier al ver voor de Tweede Wereldoorlog in praktijk werd gebracht.

En nu staat er dan een honderd jaar oude, verrassend heldere foto in de krant. Aanleiding: bondskanselier Angela Merkel erkent de fouten van het toenmalige Duitse regime en biedt een schadevergoeding aan.

De man rechts op de foto is mijn onderwerp. Aan de ene kant geflankeerd door zijn lotgenoten, aan de andere kant de bewaker. Zijn kleding is tot op de draad versleten en slobbert om het magere lijf. Gefronst kijkt hij van onder zijn muts recht in de lens, naar het lijkt vol ingehouden woede. De bewaker heeft een hand op de rug van de man, als om hem tot poseren te dwingen.

Ik schilder de man monochroom. Het sepia refereert aan een oude zwart-wit foto, kleur zit vooral in de oranjerode aarde en donkere lucht.

Naar een foto van AFP – Vk 29 mei 2021