Toen ik net buiten de stad woonde, miste ik mensen om me heen. Ik ging ‘koppen’ schilderen: fictieve portretten. Daarbij was ik vooral gefascineerd door het feit dat de twee gezichtshelften vaak verschillende kanten van een persoon laten zien. 

De koppen schilderde ik in inkt, en waste ook steeds weer delen weg. Laag over laag bracht ik de inkt op, net zolang tot ik ‘gepakt’ werd door de kop die me vanaf het papier aankeek.

Sinds die eerste inktkoppen – eind jaren ’90 – schilder ik er met enige regelmaat weer een paar. ‘Portretten van een innerlijk’, zo typeerde collega-schilder Jan Radersma ze, en dat was goed gezegd!

Op de foto de eerste Portretten 2020/2021 die ik schilderde tijdens het geïsoleerde leven in coronatijd.